" హలో " ఇండియా నుండి బాచి ఫోన్
" హలో బాచీ , ఏంటి ఇంత పొద్దున్నే కాల్ " నవ్వుతూ పలకరించబోయా . మాకిక్కడ పొద్దున్న గానీ వాళ్ళకి సాయంత్రం కదా మరిచిపోయాను.
" హలో ... హరీ ... " బాచీ ఏదో కంగారుగా ఉన్నాడు అని తెలుస్తోంది . ఒక్క సారి గుండె జారి పోయింది నాకు. అమ్మ కేమైనా అయిందా ఓహ్ నో
" బాచీ ... ఏంట్రా చెప్పు "
" హరీ ఒక గంటైంది అమ్మకి , అమ్మకి ఇక్కడ బాంబ్ బ్లాస్ట్ లో బాగా దెబ్బలు తగిలాయి ..." చెప్పలేక పోతున్నాడు వాడు
మ్రాన్పడి పోయాను . బాంబ్ బ్లాస్టా ? అందులో అమ్మ చిక్కుకోవడం ఏమిటి ? ఏమిటో మెదడు మొద్దు బారి పోయింది .
" అమ్మ ఈరోజు భీష్మ ఏకాదశి కదా , పైగా గురువారం అందుకని , అమ్మ బాబా గుడి కి వెళ్ళింది. దారిలో నడుస్తోంటే సరిగా మన ఇంటికి ఒక కిలోమీటర్ దూరం లో బాంబ్ బ్లాస్ట్ అయింది ...రెండు పేలుళ్ళు ఒకేసారి , దాంతో చాలా మంది ...."
" అమ్మకి ....ఎలా ఉంది ..."
" దెబ్బలు తగిలాయి , నాకు తెలిసి అక్కడికి చేరుకున్నా , ఒక్క పావుగంటలో , అమ్మని అప్పటికే పోలీసులు హా్స్పిటల్ ఆంబులెనస్ ఎక్కిస్తున్నారు. నేను వెంటనే ఇక్కడ కార్పొరేట్ హాస్పిటల్ కి తీసుకొచ్చి జాయిన్ చేసాను. " ఊపిరి తీసుకుందికి అన్నట్టు పాపం ఆగాడు భాస్కర్ .
" ఎక్కడ ఎలా ... దెబ్బలు ..."
ఇంతలో అక్కడికి శ్రీ వచ్చింది కంగారుగా " హరీ...హైదరాబాద్ లో..." ఏదో చెప్పబోయి న ముఖం చూసి ఆగిపోయింది
ఇక మాటాడలేక ఫోన్ ఆమెకే ఇచ్చాను .
స్పీకర్ ఆన్ చేసింది శ్రీ.
అవతలినుండి భాస్కర్ గొంతు వినబడుతోంది .
" వదినా... అమ్మకి తలకి బాంబ్ లో ఉన్న స్ప్లింటర్స్ గుచ్చుకుని దెబ్బలు తగిలాయి. కుడి చెయ్యికి బాగా దెబ్బ తగిలింది . ఇప్పుడే ఆపరేషన్ థియేటర్ లోకి తీసుకెళ్ళారు. స్పృహ లేదు. సుజి , నేను ఇక్కడే ఉన్నాం. హరి ని కంగారు పడొద్దని చెప్పు .. కాసేపయ్యాక మళ్ళీ కాల్ చేస్తా..." ఇక మాటాడలేనట్లున్నాడు ప్హో్న్్ కట్ అయింది.
శ్రీ ఫోన్ పట్టుకుని అలాగే కూర్చుండి పోయింది.
ఒక పది నిమిషాలు భయంకరమైన నిశ్శబ్దం గా గడిచాయి.
నెమ్మదిగా లేచి నా దగ్గరికి వచ్చింది శ్రీ, నా తల మీద చెయ్యి వేసి అంది " హరీ.. ప్లీస్ , కంట్రోల్ ..." అంది. నాకు తెలియకుండా కన్నీళ్ళు కారిపోతున్నాయని శ్రీ నా కళ్ళు తుడుస్తోంటే తెలిసింది. ఇద్దరం మౌనంగా కూర్చున్నాము.
ఆలోచనలు పరిపరివిధాలా పోయాయి. అమ్మ అమ్మా ... ఎంత చెప్పినా హైదరాబాద్ ని ఆ ఇంటిని వదిలి రాదు కదా. ఏమన్న అంటే అది నేను ఎంతో ఇష్తపడి కట్టించుకున్నా రా అంటుంది. ఆ ఇంటి పై అంత మమకారం ఏంటో తనకి. పైగా నాన్న పోయినా ఆ ఇల్లు వదిలి రాలేదు. ఒంటరిగా ఉంటావా వద్దు అని ఎంత చెప్పినా వినలేదు.
అమ్మ సహజంగా ఎప్పుడైనా ఒక నిర్ణయం తీసుకుంటే ముందరే ఆలోచించి తీసుకుంటుంది. ఇక మనమేమీ మార్చ లేము. మీ అమ్మ ఒక్క సారి చెప్పితే వందసార్లు చెప్పినట్లే రా అని నాన్న కూడా నవ్వేవారు.
అమ్మ దంతా ఒక పద్దతి . పొద్దున్న వాకింగ్ , యోగా, ధ్యానం , పూజ అన్నీ పద్దతిగా చేసుకుంటుంది. దగ్గరలో నే ఉన్న షిరిడీ బాబా గుడికొక్కటే వెళుతుంది. ఇంకే గుళ్లకీ గోపురాలకీ తిరగదు. అక్కడికే వెళ్లడానికి కూడా రెండు కారణాలున్నాయ్ ఒకటి బాబా అంటే అమ్మకి ఇష్టం , రెండు ఆ కోవెలకి తన చిన్న నాటి మితృరాలు జానకి వస్తుందని. చిన్న నాటి స్నేహితులిద్దరికీ ప్రతి గురువారం పండుగే . తనివి తీరా కబుర్లు చెప్పుకుంటారిద్దరూ .జానకి అత్తకి ఎవరూ లేరు. తనూ అమ్మ లాగే ఒంటరి. అందుకే అమ్మ ప్రతి గురువారం ఆ గుడి కి వెళ్ళి తీరుతుంది. నేను శ్రీ తనని అమెరికా రమ్మన్నప్పుడు కూడా అదే అంది. నిజమే అక్కడ అమ్మకి జానకి అత్త లాంటి స్నేహితురాలుంది. ఇక్కడికొస్తే ఏముంది? ఎవరూ మాటాడరు . శ్రీ లాగే అమ్మ కూడా ఒంటరి అయిపోతుంది.
" లేదు లేరా నేను హైదరాబాద్ ని వదిలి ఉండలేను ..." మృదువుగా తిరస్కరిస్తోంటే నేను ఉక్రోషంగా అన్నాను
" అదేమీ కాదులే నీకు జానకి అత్త మీద ఉన్నంత ప్రేమ మా పైన కొంచం కూడా లేదు , అందుకే రానంటున్నావు
" నిజమేరా, అడవి లాంటి ఈ నగరం లో జానకే లేక పోతే నేను మీ నాన్న పోయాక అస్సలు బతక లేక పోయేదాన్ని... నువ్వు ఇలా పోల్చి మాటాడితే నేనేమీ చెప్పలేను గానీ జానకి నాకు ప్రాణం రా ..." నిష్కల్మషంగా అమ్మ చెప్పిన మాటలు వింటూ ఇక శ్రీ , నేను ఏమీ అన లేక పోయాను.
గత నాలుగేళ్ళుగా ఇదే దిన చర్య అమ్మకి. గురువారం కదా అందుకే అమ్మ గుడికి వెళ్ళింది. ఓహ్ గాడ్ !
అమెరికాలో ఉండి దాదాపు ఇరవైయ్యేళ్ళుగా, మంచి ఇల్లు కట్టుకున్నా, ఉహు అమ్మ కి ఇవేమీ పట్టదుఅనిపిస్తుంది. రెండు నెల్లల క్రితమే తను శ్రీ హైద్రాబాద్ వెళ్ళేరు. అప్పుడు కూడా అమ్మ అదే అంది రమ్మంటే.
" ఏంటి అత్తమ్మా. పోనీ మన ఇల్లు చూడటానికైనా రావచ్చు కదా , మాకూ ఉంటుంది కదా మీరు చూడాలని, గత ఏడాది అమ్మ నాన్న, వచ్చి వెళ్ళేరు . మీరే ఎప్పుడూ రాననేస్తారు .." శ్రీ కాస్త నిష్టూరంగానే అంది .
" లేదమ్మా , శ్రీ అలా అనుకోవద్దు , మీ ఇల్లు అన్నీ కామ్ లో చూసాను గా. ఎందుకో ఈ రొటీన్ డిస్టర్బ్ చేసుకుని ఉండలేను రా ప్లీస్ ట్రై టూ అండర్స్టాండ్ మా .." అమ్మ మాటలోని అనునయం ఎంత గొప్పగా ఉంటుందంటే ఎవరం ఏమీ చెప్పలేము తిరిగి.
..............................
ఒక రెండు గంటలు గడిచాయి. మళ్ళీ ఫోన్ భాస్కర్ నుండి. మా అదృష్టం కొద్దీ నా మేనమామ కూతురు సుజన , తన భర్త భాస్కర్ , తను నాకూ మితృడే కావడం అమ్మని వాళ్ళు ఏదన్న కావాలంటే చూసుకుంటారు. ఐనా అమ్మ ఎపుడూ ఏదీ అడగదు. తన పనులన్నీ తనే చేసుకుంటుంది.
నేను ఫోన్ తియ్యకపోవడం ఏదొ ఆలోచనలో ఉన్నట్తు చూసిందేమొ శ్రీ వచ్చి ఫోన్ తీసింది.
మాటలు వినిపిస్తున్నాయి నాకు .
" హలో ...బాచీ .. ఓహ్ సుజీ నువ్వా , ఎలా ఉందిరా అత్తయ్యకు ?"
" అక్కా, కంగారు పడద్దు ప్రాణానికి ప్రమాదం లేదు అని చెప్పారు డాక్టర్లు.... కానీ ..." నా గుండెల్లో రైళ్ళు పరిగెడుతున్నాయి
" మరి .. ఏమిటి సుజీ ప్లీస్ చెప్పు ఇక్కడ మీ బావకీ నాకు కంగారుగా ఉంది "
" అది మరీ... కుడి చెయ్యి బాగా దెబ్బ తిన్నది అక్కా అందుకని ...." అవతల ఏడుస్తోంది సుజీ
" సుజీ ఇదిగో మీ బావకిస్తున్నా ...." అనేసి ఫోన్ నా చేతిలో పెట్టేసి వెళ్ళి సోఫాలో కూర్చుండిపోయింది శ్రీ తనకసలే విపరీతమైన బి.పి. దాంతో ఇలాంటి వేవైనా విన లేదు తట్టుకోలేదు.
" సుజీ..." నా గొంతు నాకే వినబడలేదు
" బావా..." ఏడుస్తోంది సుజీ
" చెప్పు సుజీ ... " ఏదన్నా వినాల్సిందే తప్పదుగా
" బావా అత్తయ్యకి కుడిచెయ్యి మోచెయ్యి వరకు బాగా దెబ్బ తింది అందుకు అంతవరకు ....ఆంప్యూటేట్ ..."
" ఓహ్ ! అవునా ... భగవంతుడా !! ఏమి దారుణం ఇది ..."
" తప్పదు బావా .. భాస్కర్ అగ్రీమెంట్ మీద...సైన్ చేస్తున్నాడు ... ఆపరేషన్ థియేటర్ దగ్గరే ఉన్నాడు. ."
కాసేపు నిశ్శబ్దం ఇద్దరి మధ్యా
" సరే సుజీ , ప్రాణానికి ఏమీ పర్వాలేదన్నారు కదా ..." గొంతు పూడుకుపోతోంది నాకు
" లేదు బావా కాసేపట్లో అపరేషన్ చేస్తారు .. భాస్కర్ మాటాడుతాడు ..."
" నేను రాలేని పరిస్థితీ , శ్రీ వస్తానంటొంది పంపనా సుజీ..."
" వద్దు బావా మీరు వెళ్ళి రెండు నెలలేగా అయింది. నాకు తెలియదా మీకు సెలవు దొరకదు. అక్కకి అసలే బాలేదు వద్దు బావా , మేమున్నాం గా చూసుకుంటాము."
మనసంతా సుజీ పట్ల కృత్జ్న్యతతో నిండి పోయింది.
..............................
పది రోజులయ్యింది. ఒక గోకుల్ చాట్ , లుంబినీ పార్క్ , ఇప్పుడు దిల్ సుఖ్ నగర్ అసలీ నగరాల్లో ఈ భయమేంటో. సామాన్యులను అమాయకులను చంపే ఈ మారణ కాండ ఎప్పటికి ఆగుతుందో. ఆలోచనల్లో మునిగి పోయి ఉన్న నాకు ఫోన్ రింగ్ ఎక్కడో దూరం నుండి వినిపించినట్టయింది.
ఫోన్ తీసా ఓహ్ అమ్మ
" అమ్మా ...."
" హలో హరీ....." అమ్మ గొంతు చాలా నీరసంగా
" అమ్మా ఎలా ఉన్నావమ్మా ?"
" బాగానే ఉన్నాను నాన్నా, నువ్వూ , శ్రీ ఎలా ఉన్నారు ? , బాబు బాగున్నాడా?" అదే ఆత్మీయమైన పలకరింపు అమ్మ.
" మేము సరే నువ్వెలా ఉన్నావమ్మా ..."
ఇంతలో శ్రీ వచ్చి కూర్చుంది నా పక్కన . స్పీకర్ ఆన్ చేసా.
" నాకేమి బగానె ఉన్నాను నాన్నా..."
" అత్తయ్యా.... ఎలా ఉన్నారు ?" పలకరించింది శ్రీ
" బాగున్నానురా తల్లీ...."
" నాన్నా హరీ ... ఎందుకురా మౌనంగా ఉన్నావు ...మాటాడు ..."
ఏమి మాటాడను . ఒకోసారి నా మీద నాకే చికాకు పుడుతుంది. ఛ ... అమ్మకి అంత ప్రమాదం జరిగితే మంచి హాస్పిటలూ ఖరీదైన మందులూ ఇవ్వగలను గానీ వెళ్ళి కళ్ళారా చూసుకునే ప్రాప్తం లేదు కదా.
" హరీ ... ఏంట్రా మాటాడవ్ ... నాకు ఇప్పుడు బాగానే ఉంది , నిజంగా సుజీ బాచి ఎంత బాగా చూసుకుంటున్నారో రా, జానకత్త ఐతే ఈ పది ్రోజులనుండి నా దగ్గరే హాస్పిటల్ లోనే ఉంది . నాకేమీ పర్వాలేదు నాన్నా...." అంత ప్రమాదం జరిగి చెయ్యి పోగొట్టుకుని నన్ను ఓదారుస్తోంది అమ్మ .
" అమ్మా మరి ....."
" నాకు తెలుసు రా నీ భయమేంటో ... నా చెయ్యి గురించే కదా....ఏమి చెయ్యమంటావ్ రా బాబా కి న చెయ్యి కావాలనిపించినట్టుంది ..." నవ్వడానికి ప్రయత్నించింది అమ్మ
" అమ్మా..." నాకు ఏడుపు ఆగటం లేదు . అమ్మ ముందు నాలుగున్నర పదుల వయసు ఏమీ కాదు కదూ అనిపించింది .
" అమ్మా . ఇప్పటికైనా మ దగ్గరికి వచ్చెయ్ ..."
" వద్దు నాన్నా... అలా బాధపడకు. భగవంతుడు నా చెయ్యి తీసుకెళ్ళిపోతే నేను దణ్ణం పెట్తుకోలేను అనుకుంటున్నాడు. ్నాకు కేవలం చెయ్యి మాత్రమే పోయింది. కానీ అక్కడ ఎందరో కళ్ళెదురుగా అమాయకులు బలై పోతూ ఉంటే నా మనసు ఎంత కొట్టుకులాడిందో ... నాన్నా... ఒక అబ్బాయిని లేవ దీద్దామని వెళ్ళాను ఇంతలో మళ్ళీ ఇంకో పేలుడు. ఏంటి నాన్నా ఈ దారుణం ... " ఆయాసంగా అనిపించినట్టుంది అమ్మ మాటలాపింది .
" అమ్మా...ఏమి దేముడమ్మా , ఈ పూజలూ వ్రతాలూ గుళ్ళూ గోపురాలు ఎంత దైవ సేవ చేసే నీకు ఏంటమ్మా ఇది ...."
" తప్పు నాన్నా... దైవాన్ని ఎందుకు నిందిస్తావ్. దేముడు అనేది ఒక భావన, మతం అనేది మనకి మనశ్శాంతి నిచ్చే మార్గం. అది ఉన్మాదమై పోతే మనమేం చెయ్యగలం. "
" అమ్మా... నేను వచ్చే నెల ఢిల్లీ వస్తున్నాను వచ్హ్చెయ్ అమ్మా ్నాతో . టికట్ బుక్ చేస్తాను ..." నా మాట పూర్తి కాక ముందే అంది అమ్మ
" వద్దు నాన్నా, ఇక్కడ నాకేమీ పర్వాలేదు. పిచ్చి వాళ్ళు మనసుల్లో భయం పెడితే, ఉగ్రవాదం తో ఉన్మాదం సృష్టిస్తే మనం దైవాన్ని వదిలేస్తామా? నమస్కారం పెట్టుకొవడానికి ఒక చెయ్యి లేదేమొ కానీ , ధైర్యంగా ఇక్కడే బతికే మనసుంది రా నాకు. "
" అమ్మా...నువ్వు ఇక్కడికి వచ్చేస్తే నేను శ్రీ..."
" మీరు చూసుకోరని కాదు నాన్నా, ఎక్కడికని పరుగెత్తి దాక్కుంటాము చెప్పు. వెళిపోవాల్సిన నాడు వెళిపోవడమే. కాకుంటే అమాయకులు బలై పోతున్నారనే బాధ ఎక్కువగా ఉంది నాన్నా.... "
" పొనీలే అమ్మా, ఇక ఆ గుడికి వెళ్ళకు ..."
" తప్పు నాన్నా, అలా అనకు గుడికి వెళ్ళేదీ మనం మన స్వార్ధం తో నే రా . మనశ్శాంతి కోసం , అదీ గాక జానకిని వదిలి రాలేను నాన్నా ..తను ఒంటరిదయి పోతుంది ."
అంతే ఇంక నా నోట మరో మాటలేదు. అమ్మ దృఢ సంకల్పం నాకు చిన్నప్ప టినుండీ అలవాటేగా మరి.
బాంబులు పేల్చండి , మనుషులను చంపండి , అల్లకల్లోలం చెయ్యండి మతోన్మాదం తో , ఉగ్రవాదం తో , కానీ మనుషుల్లోని ఆత్మ విశ్వాసాన్ని మాత్రం చంపలేరు మీరు.
" ఓహ్ టెర్రరిస్ట్స్ యూ హావ్ లాస్ట్ ద వైల్డ్ గేమ్...." ఎక్కడో మనసు మూలల నుండి ఈ మాటలు వచ్చాయి .
అటునుండి అమ్మ నవ్వుతోంది. నిజం ఆ క్షణాన ఈ ఉన్మాద విధ్వంసాన్ని చూసి రత్న గర్భ అయిన తనని తన పిల్లలినీ ఏమీ చెయ్యలేరనే భరత మాత నవ్వుతోన్నట్టు అనిపించింది .
..............................
( నన్ను అమ్మా అని పిలిచే బిడ్డ వెంపల్లి షెరిఫ్ కి ఈ కథ ...ఈ కథకి ప్రేరణ " జుమ్మా" )
Dhaathri madam gariki
ReplyDeleteNamaskaramu. Mee blogu chaalaa chaalaa bagundi. Mee blogu choosi aanandamu vesindi.
Dhaathri madam garu meeku, mee kutumba sabhyulaku mariyu mee snehithulaku naa Deepavali subhakamshalu.
Dhaathri madam garu idi naa Deepavali sandesamu Lamps of India message (Bhaaratha Desamulo Deepamulu) ni nenu naa Heritage of India bloglo ponduparichitini.
http://indian-heritage-and-culture.blogspot.in/2013/09/lamps-of-india.html
Dhaathri madam garu meeru naa Lamps of India message ni choosi oka manchi sandesamuni english lo ivvagaluaru.
Alage meeru naa bloguki memberga join avutharu ani aasisthunnanu.
Dhaathri madam garu meeku naa Lamps of India message nachite danini mee facebook mariyu ithara friends networks lo share cheyagalaru.
Dhaathri madam garu meenunchi naa Lamps of India message ki oka manchi sandesamu englishlo vasthumdani alaage meeru naa blogulo membergaa join avutharu ani aasisthunnanu.
Simple and nice story.God is a feeling. Religion is path towards peace. Wonderful statement.
ReplyDelete