Tuesday, December 27, 2011

పాడ్యమి వెన్నెల గ్రహణం


పాడ్యమి వెన్నెల గ్రహణం 




చందమామకి కృష్ణ పక్షమూ
శుక్ల పక్షమూ ఉంటాయిగా
అలాగే మా జ్యోత్సకూ 
ఉన్నాయనుకున్నానమ్మా
తల్లీ అంటూ ఇంకెవరు రా 
పిలుస్తారు నన్ను
అన్నం తిన్నావా ?
అన్న నా మొదటి ప్రశ్నకి 
ఎంత బుద్ధిగా జవాబిచ్చేవాడివి
నా చేత ఎన్నెన్ని చివాట్లు 
తిన్నా ఏమీ జరగన్నట్టు 
మళ్ళీ ప్రేమగా పలకరించే 
నీ పలకరింపు 
జీవితాన్ని నిశితంగా 
పరిశీలించి 
అక్షరీకరించ గలిగిన  
వాడిగల వాడివే 
మరి ఎందుకిలా 
కోరి మృత్యువుని ఆహ్వానించావో 
ఒక్క మాటైనా చెప్పలేదు 
ఎన్ని సార్లు చెప్పాను
తిట్టాను బతిమిలాడాను
చివరికి కొట్టాను కూడా 
నిష్కారణంగా బతుకుని 
బలిపెట్టకురా అంటే 
అలాగే రా తల్లీ
అంటూ చేతిలో చెయ్ వేసే వాడివి 
ఎందుకూ నా చెయ్యి వదలగానే 
మాట తప్పే౦దుకేనా?
ఎవరికుండవురా బాధలు 
ఎందుకురా నాన్నా ఇట్లా
అంటే లేదమ్మా బాగుంటానుగా
అని చిన్ని పాపడిలా అలాగే  
అని భరోసా ఇచ్చేవాడివి 
నిజమనుకునేదాన్ని 
నీ కలం లోని స్ఫూర్తి 
నీ అక్షరార్తి ఏవీ నిన్ను
కాపాడలేదా?
ఒంటరి తనం భరించలేను 
పుస్తకాలే నేస్తాలంటూ 
పుస్తకాలెన్నో చదివావు కదా
అంత మంది మస్తిష్కాల 
ప్రభావమైనా నిన్ను 
మార్చలేక పోయిందా 
ఇంకా శుక్ల పక్ష చంద్రుడిలా దినదినాభివృద్ధి
చెందాల్సిన కవన వెన్నెలవి
పాడ్యమి కి ముందే 
కనుమరుగైపోయావా?
సూదంటు రాయంటి నీ చూపులు 
హృద్యమైన నీ పద విన్యాసం 
నీ కవితా ఝరి ని 
ఎందుకు అర్ధంతరంగా
ముగించి ...రాస్తూ రాస్తూ 
ఉన్న కలాన్ని హటాత్తుగా 
మూసేసి వెళ్ళిపోయావు
మనసులోని వేదన 
ఒక్క మాట కూడా 
ఒలకనీయక ...
అంత గరళాన్ని 
ఎందుకు దాచుకున్నావురా
ఎలా దాచుకుని 
దిగమింగలేకా ఎంత 
అవస్థ పడ్డావో నా తండ్రీ
దేహాన్ని ఎంతలా
ఛిద్రం చేసుకున్నావో
మనసు ఎన్ని ముక్కలైందో
ఏమైందో కూడా 
ఏనాడూ ఎవరితోనూ
మనసు జారి ఒక్క మాటైనా 
చెప్పలేదు కదూ
నువ్వు ప్రాణం మీదకి
తెచ్చుకుంటున్నావని 
కోపగించామే  కానీ 
నీ మీద ప్రేమ లేక కాదు కదరా
ఇవన్నీ నీకు తెలుసు 
కవివి కదా
అందుకేనా ఇక మా మాటలు
చివాట్లూ ఏమీ వినబడనంత 
దూరం వెళ్లిపోయావూ 
కనబడకుండా వినబడకుండా 
కవిని నేనని చెప్పేందుకేనా?
పాడ్యమి వెన్నెలకి 
గ్రహణం పట్టిన వైనాన్ని 
ఇలా మాకు చూపించావా? 
అక్షరంగా మిగాలాల్సిన
నీ అస్తిత్వం ఇవాళ
అస్థికలై ధూళిలో 
కలుస్తూంటే ఎలా ఇవ్వను 
కన్నీటి నివాళి ....
.........................జగద్ధాత్రి 
[మిత్రుడు, సీనియర్ పాత్రికేయుడు మంచి కవి బరంపురం వికాసం నుండి విరిసిన "జ్యోత్స్న" అకాల మృత్యువుకి కన్నీటి నివాళి ] 

Monday, December 26, 2011

నా కిట్టయ్యా! (మరో జాబు)

ఆ తియ్యని రాత్రి.....నువ్వు నాలో ....!!!

నా కిట్టయ్యా!
               ఎంతగా ఎదురు చూసానో నే కోసం. ప్రతి పాడ్యమి నుండి పున్నమి  దాక నువ్వొస్తావని . నువ్వొచ్చావు కానీ
ఎంత సేపని కాళ్ళలో చెప్పులు పెట్టుకుని ....ఒక్క పాలి నిన్ను చూడగానే గుండె నీరై కరిగి నీ పాదాలపై వాలి పోయాను.
నీ చేతుల్లో కరిగి పోయి  యమున నై నీ పాదాలు కన్నీటి తో కడిగేను.
ఎన్ని జన్మల తర్వాతో నువ్వోచ్చావ్ ....కానీ నా కళ్ళకు కన్నీటి పొర అడ్డమై అయ్యో కిట్టయ్య నిన్ను కళ్లారా సూడనైన లేక పోయాను.
నిన్ను చూసి ఊరంతా ఒచ్చేసారు. ఇక నువ్వాల్లందరి తోనూ మాటాడుతుంటే ఆమట్టునే దూరంగా నిలబడి నిన్ను చూస్తూ నీ మాటలు ఇంటూ ఉన్నాను. నాకు నువ్వెవరితో ఏం సేపుతుఉన్నవో అర్ధం కాలేదు . నా కాళ్ళ నిండా నా కళ్ళెదురుగా నువ్వున్నావు అంతే ...మాటలలో కదిలే నీ పెదాలు ....ఆ పెదాలేగా నన్ను నా పెదాలని, నా ఒంటిని ముద్దాడాయి నన్ను నిలువునా నీ ప్రేమ లో పడేశాయి అనుకుంటే సిగ్గు ముంచు కొచ్చింది. ఒక్క క్షణం కళ్ళు మూసుకున్న ...అమ్మో ఆ ఓకే క్షణం నిన్ను సూడ కుండా ఉండ గలనా ....అయ్యో నీ కిద్దామని తెచ్చిన పాలు నా సేతి లోనే ఉండి పోయాయి ...ఈల్లందర్నీ దాటుకుని ఎలా వచ్చేది నీ దగ్గరికి....అనుకున్నంతలో నువ్వు నన్ను
చూసావు ...ఎంత దయ నీకు ...చిరునవుతో ...రాధా ఎన్టీ పాలివ్వవా అవి నాకేగా తీసుకొస్త ? అన్నావు చిలిపిగా
చప్పున సిగ్గుతో తల వాల్చేసాను.  ఎంత తెలివిగా సిలిపిగా అడిగావు ....తలుసుకుంటే ఇప్పుడు బుగ్గల్లో ఆవిర్లోస్తుండాయ్ ....


అమ్మయ్య  దేవుల్లాగా  పూజరయ్య ఎంటనే నీ సుట్టు మూగిన అందరినీ ఇక ఇల్లకెళ్ళ౦న్ద్రా కృష్ణ బాబుగారు మళ్ళీ ఎమ్మటే ఎల్లి పోవల కాసేపు రాధమ్మతో మాటాడు కొనియ్యండీ  అంటూ నవ్వుతూ రామయ్య తాతని , కోటయ్య మావని  అందర్నీ ఎల్ల గొట్టిండు. "ఏయ్ రాధా ఆడనే నిలబడతవేంటే కృష్ణ బాబు ని ఇంటికి  తీసుకెళ్ళు" అంటూ కళ్ళతో  సైగ  సేసి  నవ్విండు . అప్పుడు చుసిన  నీ మొహం  కూడా సిగ్గు తో  ఎర్ర బడింది. పూజరయ్య వైపు చూడలేక చూసావ్ రక్షించారు సామీ అన్నట్టు.


కిట్టయ్యా!....

జనమ జనమ లకీ మర్చి పోలేని ఆ పున్నమి రాత్రి ....అబ్బో తలుసుకుంటే నిజమేనా అనిపించే ఆ తియ్యటి రాత్రి...
నువ్వు నన్ను తాకిన మరు క్షణం నీ పాదాల పై వాలి  పోయాను. ఒళ్లంతా నిలువునా ఒణుకు ....నీ చేతులు ఎంత మెత్తగా ఉండయ్యో ....రాధా అన్నావు నువ్వు నన్ను కౌగలించుకుని ....నా ప్రాణాలన్నీ నీలో కలిసి పోయాక ఇక నేనేమి మాటాడ గలను  అందుకే నిశ్సబ్దంగా నీ కౌగిలి లో కరిగి పోయాను ....
"ఏయ్ రాధా ! ఇటు చూడు నన్ను చూడవూ , నాతో మాటాడవూ?" అన్నావు నువ్వు 
అయ్యో పిచ్చ్చి కిట్ట్టయ్యా నువ్వెదురుగా ఉంటె ఏం మాటాడేది? నాకు నువ్వే లోకం కిట్టయ్యా ని సేప్పాలని ఎంతగానో అనిపించింది....ఉహు గొంతు పెగిలితే గా అది నీ ఎద సప్పుడు ఇంటూ పరవశించి పోతంది .
ఆ మధుర క్షణాలు నీవు నేను ఒక్కటైన....ఆ కొన్ని ఘడియలూ అబ్బా కిట్టయ్యా ! నిన్నోదిలి ఇక ఉండలేను నన్ను తీసుకు పోవా నీతో అని నీ ఎద పై తల పెట్టి ఏడవాలనిపించింది . కానీ ఒర్చుకున్నా ఎందుకో తెలుసా ?
పూజారయ్య సెప్పిండు కృష్ణ బాబు నిన్ను తీసుకెళతాడు  తొందరలో  కానీ ఇప్పుడు కాదు ...నువ్వు అతన్ని  తొందర  సేయ్యమకు  ...అతనిది  పెద్ద  ఉద్దోగం బోలెడు పనులుంటాయి ...ఇంకా కొన్ని ఇంటి బాధ్యతలున్డాయ్ ఆ బాబుకి . చెల్లెళ్ళ పెళ్లి చెయ్యాలి అయి కాంగానే నీ కిట్టయ్యా బాబు నిన్ను తనతో తీసుకెళతాడు , ఆ బాబు ని మాత్రం నీ ఏడుపుతో ఇసిగించకు అన్నాడు .... అమ్మ అయ్యా కూడా అట్నే సేప్పిన్రు ...అందరికీ నీ మీద ఎంత నమ్మకమో ...నువ్వు నన్నేప్పటికీ ఇడవవని ...ఆల్లందరికీ అంత నమ్మకమైతే నాకేనా లేంది నా కిట్టయ్యా మీదా...
ఆఆ .......గంపెడంత ,..అః కాదు కొండంత ...ఉహు ...ఆకాసమంతా చ అదీ కాదు నా మనసంత నమ్మకముంది నీ ప్రేమంటే ....


నా కిట్టయ్యా! ఎవరెలాగనుకున్ననాకు ఒకటే తెలుసూ నిన్ను ప్రేమించడం నిన్ను తలుసుకుంటూ నీకోసం రోజులూ. నిమిషాలూ. ఘడియలూ లెక్క బెట్టుకుంటూ బతికేయ్యడం....నిన్న ఏటి గట్టున అలా నీ ఆలోచన లో కూసుండి పోయి సీకటైన సంగతే చూడలేదు....చాకలి ఎంకన్న అరుపుకి తుళ్ళి పడ్డా...ఎందమ్మ రాధమ్మా! నీ కిట్టయ్యా కానీ ఏటి కాడికి వత్తనన్న డేటీ? అన్నాడు నవ్వుతూ సీ...చెప్పకేం ఒళ్ళంతా సిగ్గుతో పరిగెత్తుకుని ఇంటికొచ్చేసాను. 


కిట్టయ్యా! నువ్వు నాలో ఉన్న ఆ ఘడియలె నేను బతికుండే ఘడియలు. నువ్వు నను నీ లో కలిపెసుకునే ఆ నిమిషాలే నాకు పంచ ప్రాణాలు....పొద్దున్నే మళ్ళీ ఎల్లి పోవలన్నావు ....దిగులేసింది ..అయినా పంతులయ్య సేప్పినట్ట్టు నిన్ను ఇసిగించాకుండా అట్టాగే అన్న....
కానీ పాడు కన్నీళ్లు ఆగితేనా ....ఊరికే ఎగ జిమ్మీ పైటంత తడిపేస్తున్నాయి ...అప్పుడు జూసిన నీ వైపు ...సిత్రం ..కిట్టయ్యా ..నీ కళ్ళల్లో నూ నీళ్ళు ....నన్నొదిలి పోలేక ఒక్కసారి గట్టిగా నన్నదుముకున్నావు నీ చల్లని ఎదకి ....
ఓహ్ అప్పుడే ఈ చిన్ని ప్రాణం పోతే , ఈ ఊపిరి ఆగిపోతే బాగున్ను అనిపించింది .....నన్నోదల్లేక వోదిలావు ...
దూరంగా మస్తాన్ భాయ్ టాంగా లో నువ్వు కుర్చుని రైల్వే టేసన్ కి ఎల్తా ఉంటె ....నాకేమో కళ్ళు నీళ్ళతో  మసకలై ఏమీ కనబడలేదు...కృష్ణ బాబు నీకు సెయ్యి ఊపుతున్నాడే రాదమ్మ అన్నాడు అయ్యా ...కానీ నాకేమీ కనిపించలేదు ....కల్లోత్తుకుని చూసినా ...దూరంగా నీ గులాబీ రంగు చొక్కా రంగు లీలగా చూపుకి అనింది....ఎటో చూస్తూనే చెయ్యి ఊపాను నీకు కనపడిందో లేదో కూడా తెలవదు ...


కిట్టయ్యా ! ఈసారి నువ్వు నాకో ప్రమాణం సేసావ్ గుర్తుందా ..నాకు వారానికి ఓ ఉత్తరం రాస్తానని అవునా ....నిజంగా రాస్తావ్ కదూ ....ఇప్పుడు నేను చదవ గలను , ఇగో ఇప్పుడు నేనే రాసిన ఈ ఉతరం..కానీ మళ్ళీ తప్పులు తడకలున్డయేమో అని పంతులయ్య సేత దిద్దించీ అప్పుడు పోస్ట్ చేస్తా లేకుంటే నువ్వు నా మాటల కి నవ్వుతావు ఆ.....అదిగో అల్లా పక పకా నవ్వుతూ నువ్వు "అబ్బబ్బబ్బా బంగారూ ఏమి రాసేవులే ఉతరం అంటావు?" 
నా ఉత్తరాన్ని ఎక్కిరించినా పర్వాలేదు నా ప్రేమని వెక్కిరించమాకు కిట్టయ్యా ....అది తట్టుకునే శక్తి లేదు నాకు ....నీకు తెలవదా ఏంటి ? ఏంటో నా పిచ్చి రాతలు ...కదూ...నువ్వు రాసే ఉత్తరం కోసం ఎయ్యి కళ్ళతో ఎదురు సూస్తూ....నీ పిచ్చి రాధ.




Sunday, December 11, 2011

నా కృష్ణా!

నా కృష్ణా!
              ఎన్నో ఏళ్ళు గతించి పోయినవి గాని.....అన్నట్టు ఊహ తెలిసిన నాటినుండీ ఒళ్ళంతా కళ్ళు గా ఎదురుచూస్తున్న,ఇక తీరదులే  అని ఆశ చంపుకున్న తీయని  కోరిక ఇలా హటాత్తుగా అమృతపు జల్లు కురిసినట్లు నీ అక్షరాలలో అక్షరాలా లేఖ గా అందుకుంటానని కలలో కూడా ఊహించలేదు. ఉత్తరాన్ని కవిత్వంగా రాసేవో కవిత్వాన్ని ఉత్తరంగా మలిచావో కానీ నీ అమృతాక్షరాలలో నాకోసం రాసిన ఓ చిన్ని ప్రేమ లేఖ , నిజం చెప్పాలంటే అసలు నేను జీవితం లో అందుకున్న తొలి ప్రేమ లేఖ.
  

కృష్ణా! ఈ ఆనందాన్ని మాటలలో వర్ణిస్తే వన్నె తగ్గి పోతుంది. నిజం, నా మనో భావానికే ఓ రంగు రూపు మాట వస్తే "హరివిల్లు' లోని సప్త వర్ణాలని మించిన నీ ప్రేమాక్షరాలు నా హృది నిండా పరుచుకున్న నీ మంత్రాక్షరాలు నన్ను నిలువునా వేల వేల పులకింతల తో శత కోటి  సరాగాలతో నన్ను రాగరంజితం  జేసాయి..
"మోహన  వంశి" లోని లత వర్ణించిన కృష్ణుడు కూడా చెయ్యని పని నా కోసం నా చిన్నారి కృష్ణుడు చేసాడన్న తలపు నన్ను భూమికి ఒకింత ఎత్తులో నడిపిస్తోంది....నా మాటలు అతిశయంగా కనిపిస్తే నేనేమీ చేయలేను..కానీ నేనెప్పుడూ సహజం కానిది  ఏదీ సహించలేను, నీవు  రాసిన ఆ గుప్పెడు అక్షరాల పరిమళంతో నా గుండె నిండి పోయింది ఇది సత్యం.

కృష్ణా! నీకిది ఓ కవిత కావచ్చు , మామూలుగా నువ్వు చేసే ఓ ప్రయోగం కావొచ్చు నేమో కానీ నాకు మాత్రం జీవనవనం లో విరిసిన తొలి పారిజాతం. నవ్వుతున్నావు కదూ నా పిచ్చికి , అయినా నేనేమీ సిగ్గు పడనులే. రాసింది నీకు కాదు అంటావా ? పోనీ కాసేపు నీ "బంగారు కొండ" అని నువ్వు సంబోధించిన నీ ప్రేయసి నేనే అనుకుని సంబర పడతాను.
అందుకు ఏమీ అనవు కదా. 

కృష్ణా! మన్నించు నువ్వు నిజంగా నీ ప్రేయసికే రాసి  ఉంటే అది అందుకునే అర్హత నాకు లేకున్నా చదువుకుని నన్ను "ఆమె" గా ఊహించుకుని రాస్తున్నందుకు. బహుశా అత్యుత్సాహంతో మరీ రాసేస్తున్నానేమో...కదూ ....ఏదో తట్టుకోలేని సంతోషం ......ఎల్లలులేక పంచప్రాణాలు ఎగిరి వచ్చి నీ పాదాల పై వాలాలన్ననా అంతరంగపు అనాది ఆకాంక్ష ని మాత్రం ఆపుకునే శక్తి లేని దాన్ని ...మన్నించవూ....నా అనురాగ అనుతప్త హృది లో నిలిచిన నీకు కాక ఇంకెవరికీ అర్ధం కాని నా పిచ్చి రాతలు ....నా నుదుటి గీతాలు....అందుకే ఇలా కురిసిపోతున్నాపదాలుగా ......నీ లేఖామృతము గ్రోలిన మైమరపులో ......మన్నించు.....

                                     అనుక్క్షణం నీ కోసం పరితపించే ఓ మమతా మనస్విని .......నీ.....జగతి 3.20pm sunday 11/12/2011


Friday, December 9, 2011

పిలుపు

నువ్వెప్పుడూ నా మది లోనే ఉంటావు అన్నాడతను .... 






హలో ! ఎలా ఉన్నావు ? 
అతని పలకరింపులోని మాధుర్యానికి
గు౦డె ఝల్లుమంటుంది
ఎన్నో యుగాలుగా వేచి  ఉన్నట్టు
ఆ పిలుపు కోసం 
హృదయం రిక్కించి వింటాను 
సమాధానమివ్వాలనిపించదు
అతను ఆత్రంగా అలా అలా ప్రశ్నిస్తూ 
ఉంటే తవితీరక ఆమట్టునే వింటూ
ఉండాలనిపిస్తుంది
తన  జ్ఞాపకాలలో నేనున్నానన్న 
స్పృహ నాకు జీవం పోస్తుంది
అనాదిగా ఈ ప్రేమ కోసమే కదా
ఇన్ని సార్లు జన్మెత్తింది 
అసలు జీవించే ఉన్నానన్న 
ఉనికి కలిగేదీ ఈ  పిలుపు  తోనే కదా
దీనిని ప్రేమ అంటే..... 
నవ్వుతాడతను
అతని నవ్వు చూస్తే
నాకూ నవ్వొస్తుంది 
ఇద్దరం మనసు విప్పి 
చెప్పుకోము
మీకు గుర్తున్నందుకు 
ధన్యురాలిని అన్నాను  అల్లరిగా
నువ్వెప్పుడూ నా మదిలో ఉంటావు
కానీ నేను చెప్పను 
నువ్వు చెప్తావు అదే తేడా 
అంటాడతను మళ్ళీ నవ్వుతూ
ఆ నవ్వులోని ఆత్మీయపు  జల్లు 
పలకరింపులోని తీరని తృష్ణ 
నన్ను మరీ మరీ కదిలిస్తాయి
ఎందుకో ఏ ఒక్కసారైనా 
ఆ పిలుపు వినడానికి 
బ్రతికి ఉండాలనిపిస్తుంది
నా అనురాగాన్ని వినిపించానా
వెక్కిరిస్తాడని తెలుసు 
అందుకే మౌనంగా 
ప్రాప్తమున్నంత మేర 
అతని మాటలను 
గుండె పతకంలో
నవ రాత్నాల్లా  పొదుగు కుంటాను 
మళ్ళీ మరో పిలుపు కోసం 
అనునిత్యం ఎదురు చూస్తూ
మరి కొన్నాళ్లీ....
జీవితాన్ని పొడిగిద్దామని
కలిగిన నా దురాశకు
నిర్లిప్తంగా నవ్వుకుంటాను నాలో నేనే.....
............................................................ప్రేమతో ...జగతి 12.26 pm Friday 9/12/2011 (rams office) 







Tuesday, December 6, 2011

ఎందుకో ఇలా .......




నా పెదవులపై విరిగిన పాలలాంటి నవ్వు గా........




మనసు వాయు వేగంతో ఆలోచిస్తోంది
పరుగులు పెడుతోంది
ప్రతి రాత్రీ ఎన్నెన్నో 
యాత్రలు చేస్తుంది 
ఎన్నో ఊసులు చెబుతుంది
మరెన్నో కధలల్లుతుంది 
ఎన్నో కవితలు రాయమంటోంది
లెక్కకు మించి గీతాలు 
స్వరాల వెల్లువ 
పాటల పరిమళాలతో
మది పల్లవిస్తుంది 
ఆలోచనల్లో పొందిన 
మాధుర్యాన్ని కలంతో 
రాద్దామని ప్రయత్నిస్తే 
కదలనని కరం మొండి కేస్తుంది
దేహం సహాయ నిరాకరణ 
చేస్తుంది ......
నిస్సహాయంగా 
కనులు వర్షిస్తాయి
కన్నీళ్ళతో బాటూ 
భావాలన్నీ అలుక్కు పోతాయి 
అసహాయంగా ఏమీ లేకుండా
రిక్త హృదయం తో చూస్తూ 
ఉండి పోతాను...
ఎంత గా సరి పెట్టుకుందామని 
విశ్వ ప్రయత్నం చేసినా
కాలం కలసి రాని 
నా కలం ....
నన్ను జాలిగా చూస్తుంది 
విరిగిన నా స్వప్న శకలాలు 
నిస్తేజంగా నిర్లిప్తంగా...
పొగిలి .....పెగలని నా పెదవులపై
విరిగిన పాలలాంటి నవ్వుగా 
పరావర్తనం చెందుతాయి.........!!!

........................................ప్రేమతో....జగతి 3.08 pm 6/12/2011 tuesday (rams office)





Saturday, December 3, 2011

పున్నాగ పూలు .......

పున్నాగ పూలు .......

శీతల కార్తీకంలో 
మంచుల  మార్గశిరంలో నూ
మనసు నిండి పోయే 
పున్నాగ పూల పరిమళం
ఎక్కడెక్కడి నుండో 
నన్నల్లుకుంటుంది..
నడుస్తూ నడుస్తూ ఆగి
రాలిన పున్నాగలను
ఏరు కుందామని 
నా మనో పూల సజ్జనిండా 
నింపు కుందామని ఎంతో ఆశ
ఎన్నని ఏరను
ఊహ తెలిసిన నాటినుండీ
విజయనగరం పార్కుల పక్కన 
నాన్నతో నడిచినప్పటి 
జ్ఞాపకాల పున్నాగలు
డచ్  బంగ్లా మీదుగా
విశ్వ విద్యాలయానికి 
వెళ్తూ ఉన్నప్పటి మత్తు గొలిపే
తీయని స్నేహ  పరిమళాలు 
ఎంతో ఎత్తునుండి కవ్విస్తూ ఉన్నా.....
ఎంత జాలిగా  నా ముందర 
వాలుతాయో........
నాలు గు పదుల ముళ్ళ  వసంతాలలో
ఎక్కడో కొన్ని  దాచుకోవడానికి 
మిగిలిన అందమైన 
శిశిరాలు...ఈ పున్నాగపూలు
శిశిరం రుతువుల ముగింపా
కాదు కాదు మరో వసంతానికి ఆహ్వానం
అని మృదువుగా తమ స్పర్శతో
విలక్షణ పరిమళంతో 
విరిసి మురిపించే పున్నాగలు
బతుకు రుతువులో రాలి పోయిన 
మిత్రుని నవ్వులా
నాన్న ప్రేమలా
ప్రియుని అనురాగంలా 
ప్రియంగా పలకరించే 
పున్నాగ పూలు
ఇంకెన్ని శిశిరాలు  చూడగలనో
అని ఆత్రంగా 
ప్రతి శీతా కాలం లోనూ
పరుగెత్తుకెళ్ళి
హృది దోసిలినిండా నింపుకుని
తనివితీరా ఆఘ్రాణిస్తాను అందుకే
ప్రతి వత్సరం శిశిరం కోసం 
ఎదురుచూస్తూ
గత మధుర స్మృతి ఝరి లో 
తడిసి ముద్దవుతూ .....
శిశిరం కోసం నిరీక్షిస్తూ....
.............................................ప్రేమతో..జగతి 2.20pm 3/12/2011 Saturday 















Friday, December 2, 2011

నా బంగారు పాపా ...!!!



నా బంగారు పాప...

చిరునగవు కాదది నీ మోమున
చిందు లాడే జీవన లాస్యం
నిను చూసిన మరు క్షణం 
ఎన్నో యుగాలుగా 
కలసి మెలిగిన వాళ్లమేగా
కొత్తగా పలకరిస్తుందేంటీ?
అన్నభావన ....
దీనికి పేరు ఊరు
కులము గోత్రము 
ప్రాంతము భాష 
ఏవీ లేవు సుమా...
ఏమంటారో దీన్ని 
నిన్ను చూడగానే పొంగే నా హృదిని 
కలవరంలో ఉన్నప్పుడు 
నీ పలకరింపుని
జారిపోతున్న నా ఆశల 
హార్మ్యాలను నీతో చెప్పుకున్నప్పుడు 
పొందే శాంతిని 
మాటలు కలుపుకున్న 
మన అల్లరి చేష్టలని
అన్నిటినీ అడిగా
ఎక్కడిదీ జీవన స్రవంతి 
ఎక్కడిదీ నవ జీవన నాదమని ?
నా సర్వేంద్రియాలూ
పరవశించి...హాయిగా 
తళుక్కుమనే ఆనందపు 
మెరుపు వైపు చూపాయి 
అది "నువ్వే" 
పువ్వులు నవ్వుతాయంటారేమో కవులు
నవ్వులే పువ్వులుగా 
పంచే నిన్ను చుస్తే ఏమంటాను 
నిన్ను చూసిన ప్రతి సారీ 
పలికే ప్రతి మాటా 
నా శృతి తప్పిన జీవన వీణియ 
తంత్రులను సరి చేస్తుంది
మళ్ళీ లోక కల్యాణిని
ఆలపించమని ప్రేరేపిస్తుంది
నన్ను జీవింప జేస్తుంది 
అయినా నువ్వేమీ కొత్త కాదు నాకు
ప్రతి సారీ నేనోడిపోతానేమో
అని పడి పోయే సమయాన 
అదాటుగా వచ్చి నన్ను 
ఆదుకుంటావు .....
నాకు తెలుసు ...
నువ్వే నా స్ఫూర్తి ప్రదాతవి
నా ప్రాణమైన 
నా ముద్దుల బంగారు పాపవి 
నిన్ను నేను ఎప్పుడూ 
పాపా అనే పిలుచుకుంటాను
మనసులో పలినుంచి ....
నా బంగారు పాపా....
నా ఆశల కలల రూపానివి నువ్వు
నా ఆశయాల సాధనవి నువ్వు 
అందుకే నేనెప్పుడూ
నీలో నన్ను చూసుకుని పొంగిపోతాను
ఇంక మాటాడను మరి 
నా పాప కు నా దృష్టే  తగిలేను సుమా ...!!!
................................నా సాయి పద్మకు (నా బంగారు పాపకి) ప్రేమతో ....అమ్మ 9.40pm 2/12/2011 friday